این روزها؛ ما، رسانه و معجزه مسخ
مسخ برای امت های گذشته عذابی بوده که به عنوان معجزه و مایه ی عبرت آیندگان شناخته می شده. عذابی که انسانیت انسان بواسطه تکرار کارهای ناشایستش از او گرفته می شد به شکل حیوانی که مرتبط با ذات آن کار بوده در می آمده.
امروز پس از تقریبا شانزده هفده روز که از ماجراهای غزه میگذرد شاهد مسخ شدگانی هستیم که چون در طول دوران زندگی خود، واردات فکری و ذهنی خود را از دشمنان خدا گرفته اند، آرام آرام خوی انسانی شان را از دست داده اند؛ هرچه تصویر آزار و اذیت بندگان خدا را در غزه می بینند هیچ انقلابی درون شان ایجاد نمی شود. بعضی که کارشان از این هم گذشته و از دشمن حمایت می کنند و بی جیره و مواجب مزدورانی شدند که دست شان به خون زنان و کودکان بیگناه زیادی آلوده شده است.
نکته مهم همین واردات به جان و روح است. باید مراقب بود محتوایی که میخوانیم و می بینیم از کجا آمده و چه کسانی و با چه نیتی آن را تهیه و منتشر کردند.
بی ملاحظه خواندن و شنیدن و دیدن، وارادتی است به روح، که جز بی تفاوتی نسبت به مظلوم و طرف ظالم قرار گرفتن نتیجه ای ندارد. اگر هم به محکوم کردن مظلوم برسد که دیگر انسانیت از دست رفته است.
یکی از برکات این روزها این است که مرز حق و باطل به خوبی و روشنی مشخص است. هر رسانه و تولید کننده ی محتوایی که این روزها در مقابل مظلوم و در کتار ظالم ایستاده است برای همیشه باید در ذهن ما پرونده اش بسته شود و گرنه فردایی که دوباره شک و شبهه ها ایجاد و فضایی غبار آلود شکل گرفت، نمی توان به راحتی قضاوت کرد. هر چقدر هم که وجدانمان را توجیه کنیم که ذره ذره و گزیننشی می خوانیم و می شنویم وقتی به خود می آییم که پرچم ظالم در دست، به اشک و ناله مظلومان می خندیم و انسانیت را باخته ایم؛ مسخ شده ایم.
